Duvarınız Cam, Pencereniz Yok..

Sırada oturuyorum. Bazen kalkıp geziniyorum açık pencere bulurum umuduyla.

Duvar boydan boya cam, hiç pencere yok.

Duvar cam. Pencere yok.

Camlara yükleniyorum bütün ağırlığımı vererek avuçlarımın içine.

Ağaçları izlerken, her seferinde dallarındaki çiçeklerini kokusunu daha çok merak ediyorum. Cama dayıyorum burnumu, içime çekiyorum bir iki koku zerreciği bulur da gömersem ciğerlerime diye.

Ne imkansız şeyler umuyorum..

Sırada oturuyorum. Oturduğumda gerçekten iyi yapıyorum bunu. Dizlerim hareketsiz, soğuk kara metalini öpüyor masamın. Sıram ahşap ancak metali aratmayacak kadar soğuk. Üşüdüğüme direnmeksizin oturuyorum. Önümdeki saman kağıdını havaya kaldırıp ışığa tutuyorum. Binbir hayal gösteriyor bana içine saklı sıkıştırılmış krem-kahve gölgeler.. Sıramın üzerine koyuyorum sonra. Kimse yok burada. Merak ederseniz, kapı da kilitli. Hiç çıkış yok..

Belki, çoktan çıkarılıp ardiyeye atılmış sobanın duvarda bıraktığı öksüz delik?…Olmaz değil mi..

Yazacak bir şey bulamadıkça duvarın köşesindeki plastik çöp kutusuna sokulup, omzumu duvara dayayarak kalemimi açıyorum.Kalemimin ucunu kırana kadar çeviriyorum. Kırılınca yerime oturuyorum.

Sırada oturuyorum. Bazen kalkıp dışarıdaki seyyar satıcıyı izliyorum. Uzun sopasına nizamla tutturulmuş sarı ve pembe pamuk şekerlerin tadını merak ediyorum. Alnımı duvara dayıyorum.

Duvar boydan boya cam, hiç pencere yok.

Duvar cam. Pencere yok…

Önümdeki kağıdın yüzündeki kırışıklıkları izliyorum.Defalarca kağıttan gemi yaptım ben. Yüzdürecek deniz yok. Açtım. Uçak yaptım. Henüz havalanmışken yapışıp cama, titreyerek düştü önüme. Açtım. Şapka yaptım. Güneş yok. Açtım..

Bazen bir öfke sarıyor, çizmediğim her şeyi siliyorum kağıttan. Çizmediğini silmek daha zor. Nerede duracağını bilmiyor insan. Yeterince iyi olduğundan emin olamıyor. Yeterince yok ettiğine ikna olamıyor.

Kara tahtanın üzerinde tıkırdayarak gezen bilge sarı tebeşirim benim… Neyse ki o var. Başka hiçbir şeyin içime konmadığı, hiçbir türlü içimi sarmadığı,  penceresiz kapısız ve kokusuz bu odada, önüme konmuş kalemi bileyip küçültürken öfkeyle, o bitmesin diye tahtaya fazla bastırmadan titizlikle yazıyorum. Gece olduğunda tahtaya yaklaşıp alıyorum elime, ya da o beni eline, inanın emin olmak zor. Yüzüme gülümseyerek yaklaştırarak kokluyorum önce. Sonra tahtaya usulca dokunduruyorum. Ay ışığının aydınlattığı bu sınav odasında, yazarak anlatıyorum; uçuşturarak tozunu keyifle ve tahtanın pürüzsüz yüzeyinde gezinerek, gülümseyerek dinliyor. Sonra o anlatıyor. Onu okurken ölebilirim. Bana camın ardındaki kuşların seslerini ve ağaç dalındaki  bahar çiçeklerinin kokusunu, kapının açılacağı anı, sınavı vereceğim günü anlatıyor.  Yalanı olmasın diye uyarıyor bazen:

“Dışarıda bazen kar yağar, hazır mısın?”

Tahtaya kocaman bir “Evet” yazıyorum.

“ Tüm çiçekler kuruduğunda yaprakları toplayıp toprağı temizlemen gerekecek, yapar mısın?”

 Cevabı yineliyorum.

“Bazen bir bankın üzerinde üşüyerek uyumalısın, korkar mısın?”

Küçük bir “Hayır” yazıyorum.

Gülümsüyor sarı bilge tebeşir..

Gün ışımaya başlayacağı konusunda uyarana dek yazıyorum, okuyorum, yazıyorum, okuy..Uyuyakalıyorum öylece ayakta ve kara tahtanın önünde.

Uyandığımda yerime oturup uzaktan okuyorum yazdıklarımı. Sonra yaklaşıp sessizce siliyorum, yer yaparak sıradaki geceye.

Bir sınav..Bir sorusuz sınav.. Haliyle cevapsız.. Nasıl geçileceğine dair tek bir kriter yok. Varsa da tahmini zor. Boğazımı ıslatacağım bir damla su yok. Zamana konmuş sınırlar yok. Bir ölümsüz sınav. Bir sonsuz.. Yan odada duvarı çaresizce yumruklayan bir başkasının sesi geliyor ara sıra. Dışarıyı gören cam duvar dışında her bir duvarın arkasında başka birinin sınavı var biliyor musunuz? Tabi ki biliyorsunuz..

Bunu anlıyorum. Herkes için geçerli olanı yaşıyor olmayı anlıyor, adaletten hoşlanıyor ve itiraz etmiyorum. Duvarları falan yumruklamıyorum beklerken. Kimisi camın dirayetini test ediyor yan odada bazen. Camların kırılgan olmadığını anlayınca son buluyor gürültü. Bazen bir kapı gıcırtısı duyuyorum. Kendi kapıma koşup, kalbim çarparak kulağımı dayıyor, koridorda keyifle uzaklaşan yabancı adımların zeminde bıraktığı özgürlüğün sesini dinliyorum. Çok imreniyorum. Herkesin bir zamanı var, anlatmak boş. Zira benim kadar iyi biliyorsunuz. Yan odadasınız. Kendi sınavınızda. Soluk alıp verişinizi duyuyorum.

Duvarınız boydan boya cam, hiç pencereniz yok.

Duvarınız cam. Pencereniz yok…